തലക്കെട്ടില്ലാത്ത കവിത

വേനലില്‍ തടാകം
ദുര്‍ബലയായ പെണ്‍കുട്ടിയെപ്പോലെ
അവളുടെ കവിള്‍തടങ്ങളില്‍
അസ്തമയം നിഴല്‍ വീഴ്‌ത്തുന്നു.
അന്നത്തെ അദ്ധ്വാനം കഴിഞ്ഞു
പക്ഷികള്‍ ക്ഷീണിതരായ്‌ മടങ്ങുന്നു
എങ്കിലും അവ തൃപ്തരാണ്‌
മുകളില്‍ വിളറിയ ചന്ദ്രന്‍
മൂടുപടം നീക്കുന്നു
വയലുകളില്‍ പണിനിര്‍ത്തി
കര്‍ഷകരും പ്രത്യാശയോടെ
വീടുകളിലേക്ക്‌ പോകുന്നു.
ഭാര്യ അത്താഴമൊരുക്കിയിട്ടുണ്ട്‌
കുട്ടികള്‍ കളി നിര്‍ത്തിക്കഴിഞ്ഞു
പശുക്കള്‍ യജമാനനെ കാതോര്‍ക്കുന്നു
അകലെ പര്‍വതങ്ങല്‍ നെടുവീര്‍പ്പിടുന്നു
ചന്ദ്രന്‍ വെള്ളിച്ചിറക്‌ വിടര്‍ത്തിക്കഴിഞ്ഞു
കൊഴിഞ്ഞ ഇലപോലെ
വാടി, കരിഞ്ഞ്‌
ദിവസം കടന്നു പോയി.
മലകള്‍ക്കപ്പുറത്ത്‌ നിന്ന്
ച്ന്ദ്രന്‍ ധൃതിപിടിച്ച്‌ കയറി വരുന്നു
മനുഷ്യന്‍ സ്വപ്നം കാണാത്ത ചാരുതയുടെ
മുഖക്കച്ച മാറ്റുന്നു.
വൃക്ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു കിളി ചിലച്ചു
വാക്പുഷ്പങ്ങള്‍കൊണ്ട്‌
അവന്‍ അവളെ അലങ്കരിക്കുന്നു.
മൊട്ടുകള്‍
സൂര്യന്റെ മന്ത്രികകിരണങ്ങള്‍
കിനാവായ്‌ കാണുകയായ്‌
കാറ്റ്‌ വിവസ്ത്രയായ്‌
മരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ അലയുന്നു
അവള്‍ തൊടുമ്പോള്‍
നിശ്ബ്ദ വികാരങ്ങളുണരുന്നു
അവളുടെ മര്‍മ്മരം
രതി
ദുര്‍ബലയായ പെണ്‍കുട്ടി
വെള്ളി വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞ്‌
കാമുകനെ കാത്തിരിക്കുകയാണ്‌
മധുരിക്കുന്ന ചുമ്പനങ്ങളുമായി
മൂടല്‍മഞ്ഞ്‌ വരും
അവള്‍ അവന്റെ കൈകളിലലിയും
മഞ്ഞുതുള്ളികല്‍കൊപ്പം വിയര്‍ക്കും
താമരകള്‍ കണ്ണ്‍ ചിമ്മും
ഇളം കാറ്റ്‌
അവരെ ലഹരി പിടിപ്പിക്കും
ആരും വിളിക്കാതെ
വിമുഖനായ്‌ പ്രഭാതം വരും
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ചാരത്തില്‍ നിന്ന്
ഒരു ദിവസം വീണ്ടും ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കും
സൂര്യന്റെ വിലക്കോളം
ചന്ദ്രന്‍ വിളറി വിളറി വരും.

------------------
original lines:

The lake in summer, like a frail girl
Her cheeks reflects the sunset.
The birds homeward bound, weary
After a day's toil, still contend.

Up above, the pale moon unveil herself
The farmers too leave their fields
And home they go, where with eager
And expectations waits their family

The wife has cooked the bread
The kids have stopped their play
The cows are waiting for their master
The hens are safe in their huts

Far away, mountains sigh
The moon has spread her silver wing
The day has paased away, melted
Like a leaf that shed from the tree

From yonder the monts, slowly,
with hasty step mount the moon
She unties,unveils the charm
That mortals have never dreamt.

Amongst the trees chanted a bird
He flatters her with flowrey words
The blossoms are still dreamy
awaiting the magic rays of the sun.

The breeze unties her robe
and rome naked through the woods
Her touch arouse the silent passions
Her wisper quite erotic.

The frail girl, in silver clad
Is waiting for her lover.
The mist shall come with
Sweet, blissful kisses.

She would melt in his hands
She would sweat with dews
The lotus shall wink its eye
the breeze shall intoxicate both.

The clouds would veil the moon
The dawn shaal come hastly
like an intruder, reluctant
The clouds shall reflect her shyness.

And again comes the day
Arising from the ashes left
The moon shall grow paler and paler
Until the sun forbids her to stay.

----------------------------------